PodNL is gratis maar niet goedkoop. Wil je ons steunen? Neem dan je...
Pat Donnez gaat met zijn gast een zeer persoonlijke ‘tour de force’ aan. Te vertrekken vanop een berg, of vanuit een dal.
In de laatste Berg en Dal van het seizoen presenteren we een geheimtip. De Nederlandse auteur Lévi Weemoedt. Ironie zit in zijn DNA. Hij brengt je met zijn versjes "treurigheid om je te bescheuren". Het is bekend dat Lévi Weemoedt tot de Nederlanders behoort, zo zegt hij zelf, die liever in Vlaanderen het levenslicht hadden aanschouwd dan in ‘Olland.’
Het is altijd uitkijken met superlatieven. En al helemaal met new kids in town. Vaak zijn ze even snel verdwenen als ze verschenen. Maar Lara Chedraoui is écht wel aan een opmars bezig. Ze is de frontvrouw van de indie-rock-band 'Intergalactic Lovers', waarmee ze al vier succesvolle platen uitbracht én ze speelt de hoofdrol in de nieuwe VRT-reeks Lost Luggage.
Als kind wou tekenaar en schilder Gideon Kiefer een Vincent Van Gogh worden. Zonder dat ene oor te verliezen weliswaar. Zijn kunst tast de grenzen af tussen schoonheid en gruwel, tussen trash en traditie. Gideon Kiefer leeft met een eigen tijdrekening. Het jaar nul begon bij hem in 2008 toen hij een levensbedreigende ziekte overwon en zich realiseerde dat hij door het oog van de naald was gekropen.
Hij noemt zichzelf een bastaard. Een trotse bastaard. Acteur en schrijver Rashif El Kaoui is zoon van Christine en Ahmed. Een Vlaamse mama en een Marokkaanse papa. En ook al bent u een – wat heet – onvervalste autochtoon, ook dan – of misschien wel net dan – vindt Rashif dat u maar best een bastaard bent. Want, we zijn allemaal bastaards.
“We eten ons dood”, zo heet het boek dat eco-entrepreneur Louis De Jaeger schreef. Hij neemt ons mee op zijn ontdekkingsreis van New York tot de Westhoek, waarin hij laat zien dat we de wereld aan het vernielen zijn. De Jaeger – what’s in a name – heeft een missie: zoveel als mogelijk voedselbossen planten.
Als jongeman droomde bartion Maarten Koningsberger van een internationale zangcarrière. Maar, hij miste toch bepaalde persoonlijkheidskenmerken, vond hij. Maarten werkt niet met ellenbogen en hij is bepaald slecht in audities doen. Die internationale carrière kwam er toch. Zonder ellenbogen, maar met zijn stem, en charisma.
Van haar oma leerde ze: "Als ge het niet kunt wegsteken, moet ge het doen opvallen." Lingerieontwerpster Murielle Scherre steekt het allesbehalve weg. In het Frans heet een BH un soutien. Dat is precies wat lingerie moet doen, vindt Scherre, vrouwen steunen. "De mode moet ons lijf dienen en niet andersom."
Guido Vanheeswijck bewondert Socrates wanneer die zegt: ‘Ik weet dat ik niets weet.’ Dat is meer dan een tegeltjestweet. Het is misschien wel het fundament van de Europese cultuur, vindt Guido, filosoof en overtuigd christen. ‘Ik heb liever een goed gesprek met een overtuigd atheïst,’ zegt hij, ‘dan met iemand die mijn geloof aanhangt maar er nooit bij stil heeft gestaan.’
De acteur, zanger, theatermaker en taartenbakker vind je dezer dagen terug in zeeën en oceanen, zingend, dansend en musicerend tussen bultruggen en walvissen. Voor 'Te Gek?!' maakte hij er een muziekvoorstelling over. Het resultaat heet ‘Ik ben de walvis’: een parabel over het onbereikbare.
Iets wat alleen maar onverteerbaar is, krijg je niet verteld, vindt stripauteur Judith Vanistendael. De beste boeken zijn voor haar een combinatie van totale tragiek en totale lichtheid. En voorts is Judith ervan overtuigd dat de kloof tussen hoofd en lichaam te wijd is geworden. “Werk met je handen,” is haar devies. “Het is een van de mooiste manieren van denken.”
Karine Van Doninck is een evolutionaire biologe die niet op een eeuw meer of minder kijkt, laat staan een feestdag zoals Pasen. Een miljoen jaar is in haar wetenschap hooguit een zucht. Karine, ooit een veelbelovend tennistalent dat Justine Henin versloeg, is gepassioneerd door radardiertjes. Ze zijn piepklein, aseksueel, planten zich niet voort, maar klonen zich. Ze zouden ons leven wel eens danig op de kop kunnen zetten.
Wanneer de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen plaatsvindt, vragen we aan Mia Doornaert hoe het 'La douce France' vergaat. De columniste heeft – wat heet – een bijzondere belangstelling voor Frankrijk. Dat is een understatement. Het land doet haar denken aan de reclame van grootwarenhuis Galeries Lafayette: "Il se passe toujours quelque chose".
Kun je op je drieëntachtig nog doorgaan als een enfant terrible, zonder dat potsierlijk klinkt of ironisch bedoeld is? Wél als je Herwig Van Hove heet. Hij gold en geldt als de vleesgeworden brombeer. Van Hove was ooit wereldberoemd in Vlaanderen als man die zijn volk in 1000 seconden leerde koken. Behalve gastronoom is hij voornamelijk een vriendschapsmens. Hij schreef een boek 'Het Laatste Woord: een autobiografisch kookboek' waarin hij zijn levensverhaal verbindt met zijn favoriete recepten....more
In haar columns fileert Beeckman de politieke en maatschappelijke actualiteit. Dat doet ze onder een motto uit George Orwells ‘1984’: “goed zien wat er onder je neus bevindt, is het moeilijkste wat er is.” Gelukkig heeft ze Spinoza en Machiavelli, de twee mannen in haar leven, om haar te helpen kijken.
Op sociale media afficheert tekenaar Peter Depelchin zich als volgt: 'He takes care of history in his own way'. Hij scheurt de geschiedenis open en haalt er martelingen, driften en moorden uit te voorschijn. Kortom, niets menselijks is hem vreemd. Peter is gek van mythes en verhalen, en over de renaissance kan hij niet zwijgen. Is hij misschien een ontdooide zestiende-eeuwer?
Van je vriendin moet je het hebben. Over haar vriend, Jeroen Perceval, zegt ze: ‘Je kan ze op één hand tellen, de mensen die zo diep zaten als Jeroen en toch uit het dal zijn geklauterd.’ En zij kan het weten. Perceval komt inderdaad van ver. Hij leefde op straat, zat aan de drugs en maakte vervolgens van zijn miserie een wijd en zijd bejubelde film. Zijn debuutfilm ‘Dealer’ werd gelauwerd met 9 Ensors op het Filmfestival in Oostende. Berg en Dal, zei u? Het zal nog niet.
Van alle sporten is de tienkamp – zonder de minste twijfel – de meest heroïsche, de meest complete. Brains en body à volonté. Want hoe kun je uitblinken in hoog- en verspringen, honderd meter sprint, hordelopen, speerwerpen, kogelstoten en nog een trits andere nummers? Thomas Van Der Plaetsen is onze beste tienkamper en zijn leven leest als het epos van een doorzetter.
In haar shows laat comédienne Dena Vahdani er niet de minste twijfel over bestaan. Ze roept het enthousiast uit. "Ik ben Iraanse, bruxelloise en lesbienne." And she is proud to be. In haar vaderland is dat ondenkbaar. Ze noemt Iran "een soort Noord-Korea in het Midden-Oosten." Een grap of om te huilen?
Na haar gigantische bestseller 'Het Smelt' wachtte Lize Spit vijf jaar om haar meest persoonlijke boek te publiceren tot nu toe. In 'Ik ben er niet' schrijft ze over een onmogelijke liefdesrelatie die verdacht veel lijkt op die van de auteur zelf. "Wij waren de twee scheefgezakte pilaren die, zodra je ze tegen elkaar aan deed leunen, steviger zouden staan dan één ongeschonden, op zichzelf staande pilaar ooit kon. Het zou goed komen met ons, zolang we samen bleven.” Een indringend gesprek.
Hij is danser en schrijver. Of Ish Ait Hamou de twee combineert – al dansend schrijven of al schrijvend dansen – is tot op heden onbekend. Maar succesvol, dat zeker. De enen kennen hem van So You Think You Can Dance, de anderen van zijn bestsellers Hard Hart of Cécile. "Dansen maakt veel los," weet Ish,"je staat oog in oog met jezelf, met je talenten en je gebreken."
Er is niemand in de Lage Landen die zo vrolijk wanhopig durft te zijn als cabaretier Hans Dorrestijn. “Op leeftijd raken,” zegt hij, “ook zoiets. Je bukt steeds moeilijker, terwijl je juist dan meer en meer uit je poten laat vallen.” Of: “Zelfs Christus aan het kruis had het beter dan ik thuis.” En: “Een suïcidaal ziet soms nog licht aan het eind van de tunnel, dat is dan de trein die er aankomt.” Enfin, geen betere gast om van op te kikkeren dan hij.
Pieter Waterdrinker woont in Moskou. In zijn weinig aan de verbeelding latende autobiografische roman Tsjaikovskistraat 40 neemt hij de lezer mee op een duizelingwekkende trip door de Russische geschiedenis en door zijn eigen leven. Zijn laatste roman, De rat van Amsterdam, is een vlijmscherp en vernietigend portret van het huidige Nederland en Europa op drift. Stilistisch spierballenvertoon. Maar ook – gelukkig – een zinderend verhaal over liefde, het eeuwige verlangen en het geluk.
Hendrik Vos staat naar eigen zeggen gulzig in het leven. Een dubbele bergrit van 330 kilometer over zeven cols, daar draait hij zijn hand – laat staan zijn benen – niet voor om. Dertig uur per week keihard trainen voor alweer een uitputtende triatlon, ach, kinderspel. Een boek over Europa schrijven, zijn specialiteit als hoogleraar, dat mag ineens anderhalve kilogram wegen. Waarom? ‘Ik zal straks nog lang genoeg dood zijn,’ aldus Vos, ‘dus wil ik het maximum uit dit korte bestaan zuigen.’